گیرنده GPS چینی به بازار آمد

گیرنده GPS چینی به بازار آمد

 

چند سال قبل خبر ساخت گیرنده های سیستم ماهواره ای GPS را توسط یک شرکت معتبر چینی داشتیم که بالاخره امسال پس از تستنهایی این گیرنده در دو مدل تک فرکانسه و دو فرکانسه به باز آمد. این گیرنده دارای سیستم RTK با برد 30 کیلومتر بوده و در ایران بوسیله شرکتهای بازرگانی امیر و نماپرداز رایانه به فروش می رسد. قیمت دو فرکانسه آن حدود 22 میلیون تومان و تقریبا نصف قیمت گیرنده های لایکا می باشد. از دیگر خصوصیات آن این است که کابل برای باطری یا کامپیوتر همراه ندارد و مستقیماً می توان با قسمت کنترل کار کرد.

سیستم تعیین موقعیت ماهواره ای چینی( GPS چینی)

چین نیز به جرگه دارندگان سیستم ناوبری ماهواره ای خواهد پیوست. این سیستم چینی از 35 ماهواره، شامل 5 ماهواره زمین ثابت (geostationary) و 30 ماهواره چرخان در مدارهایی با ارتفاع متوسط تشکیل خواهد شد. معادل چینی GPS یک نام چینی دارد : Beidou ، که به معنی قطب نما است. چین در سال 2007 دو ماهواره از این مجموعه ماهواره را به فضا ارسال خواهد کرد. ماموریت Beidou در ابتدا پوشش چین و کشورهای همسایه است و در نهایت کل کره زمین را پوشش خواهد داد. این پروژه  در آکادمی فن اوری فضایی چین (CAST، که از 12 زیرمجموعه تحقیقاتی و یک مرکز تولید تشکیل شده است)، طراحی و هدایت می شود. سابقه این مرکز در ارسال ماهواره ها به 1970 می رسد.

ماموریت اولیه Beidou نظامی است ولی چین قول داده است که برای کاربران غیر نظامی نیز امکان دریافت این اطلاعات را در حد دقت 10 متر فراهم نماید. البته باید توجه داشت که این نسخه چینی GPS  در رقابت دقت برای کاربران غیر نظامی عقب خواهد بود. زیرا در حال حاضر دقت مطلق سیستم GPS  ده متر است که با ورود سیستم اروپایی گالیه که دقت ۲متر را خواهد داشت، وزارت دفاع امریکا وعده داده است که دقت را در سال ۲۰۰۸ به ۵ متر و در سال ۲۰۱۱ با افزودن موج L5 علاوه بر موجهای L1 و  L2  به ۲ متر خواهد رساند(دوستان استحضار دارند که دقتهای نسبی ماهواره ای به میلیمتر نیز می رسد). علاوه بر این تا این سیستم چینی بخواهد تکمیل شود گیرنده های ترکیبی GPS, Galileo ،  Glonass در بازار به صورت استاندارد در خواهند آمد و این مشکل نیز به مشکل­های  Beidou افزوده خواهد شد.

CAST عنوان می دارد که ایجاد اجماع جهانی در مورد سیستمهای ناوبری بسیار مشکل است. اروپا، روسیه، ژاپن، و آمریکاراه درازی برای سازگاری سیستمهایشان با هم دارند و هند و چین هم آرام  و بی صدا دو راه مختلف را پیش گرفته اند. هند نیز اخیرا اعلام کرده است که درصدد ایجاد یک سیستم ناوبری مجزا است که از باند S استفاده می کند و به این ترتیب از سیستم گالیله هم بی نیاز خواهد شد.

آینده ناوبری وسایل حمل و نقل

تولید کنندگان سیستمهای  ناوبری امروزه برای حفظ موقعیت خود باید سطح خدمات خود را مطابق تحقیقات جدید ارتقاء بخشند. خانه تحقیقات    Gartner  می گوید امروزه برداشت داخل ماشین (in-car mapping) از شکل "خوب است وجود داشته باشد" به شکل "باید باشد" تغییر می یابد. عملا این راهی است که صنعت در صورت میل به بقا باید دنبال کند. در حال حاضر هزینه این گونه سیستمها با در دسترس شدن قطعات آن پایین آمده است. این مرحله ای طبیعی از فن آوریهای جدید است.

برداشت داخل ماشین البته کمی فرق می کند. سیستمهای برداشت سطح وسیعی از خدمات را در اختیار خریداران قرار می دهند. بنابراین مزایای زیادی حاصل خواهد شد اگر رانندگان پرداخت هزینه این سرویسهای اضافه را تقبل نمایند. در کوتاه مدت فن آوری تحت تاثیر عواملی به طور موقت قرار خواهد داشت.  مرکز تحقیقات    Gartner  می گوید نزدیک 40 درصد مالکین خودروها خواهان افزودن امکانات ناوبری در خرید بعدی خود هستند. در حال حاضر تنها 10 درصد از ماشینها دارای سیستم ناوبری هستند.

البته این اعداد و ارقام متعلق به ایالات متحده می باشند. در آسیا و اقیانوسیه وضع به گونه دیگری است و این ارقام از صفر تا 50 درصد متغیر می باشد. معمولا رقابت در بازار می طلبد تا قیمتها پایین آمده و قابلیتها بیشتر شوند. به هر حال اگر شرکتهای تولید کندده به تولید محصولات جدید ناوبری رو بیاورند مصرف کنندگان نیز متقابلا به آن پاسخ خواهند داد. یکی از مثالهای مربوط به این تعامل رقابت شدید میان سیستمهای پر هزینه نصب شونده توسط کارخانه از یک طرف و سیستمهای قابل حمل ناوبری می باشد. هر دو سیستم اطلاعات مشابهی را ارایه می دهند. این مسئله وقتی وخیم می شود که خریداران مجبور می شوند برای برخی اطلاعات نظیر آب و هوا و همچنین ترافیک هزینه اضافه پرداخت نمایند.

برآورد فن آوریهای ناوبری و کاربردهای آن در سه فاز انجام می پذیرد. اولین فاز شامل بهبود واسطه های کاربر و همچنین قابلیتهای سیستم ناوبری می شود. به عنوان مثال پیش بینی اطلاعات ترافیکی می توانند به سیستم اضافه شوند. دومین فاز شامل جنبه های مورد نظر شخصی افراد می شود. مواردی نظیر ترکیب سیستم ناوبری با تقویم کاربر،  مدیریت اوقات و کاربردهای چند رسانه ای و . . .  .

و سرانجام قسمت نهایی شامل تواناییهای کنترل ترافیک، ارزیابی مالیات و هزینه های اطلاعات به هنگام خواهد شد. این قسمت شامل محاسبه هزینه های مربوط به مسافرت، سوخت، عوارض و بیمه می شود.  ارزش این سیستمها هنوز کاملا پدیدار نشده است و بخش صنعت باید خود را با تجارت  و بخش دولتی هماهنگ سازد تا این اطمینان حاصل آید که سیستمهای ناوبری آینده خواسته های کاربران را فراهم خواهند آورد..